woensdag 31 december 2014

De fotograaf en zijn muze

Al zeven jaar is hij met fotografie bezig. Daarvan zes jaar als professional. De 30-jarige Harvey Lisse is, wat mij betreft, een van de betere fotografen van Suriname! En, hij is geen vieze, winkwink!

Harvey en Jaleeza. Zij gekleed in een outfit van een andere talentvolle Surinamer, Don Joval, die onder het label Judas' Kiss al veel schone dames heeft gekleed.

Hij en zijn vriendin, en muze, de beeldschone Jaleeza Weibolt, vormen een prachtig koppel. Echt zo eentje die je in de bladen ziet, maar dan leuker. In een eerder interview voor RBN vertelde hij mij dat ze echt zijn beste maatje was, je weet wel met zo een glinstering in zijn ogen.

De muze

Jaleeza is dus regelmatig model voor het vrije werk van Harvey. Het lijkt erop dat de voormalige Miss Tropical Beauties Suriname de sterke vrouw achter de sterke man is die zijn creativiteit stimuleert zoals een echte muze hoort te doen!

Jaleeza in zwart-wit being all Grace-Jones-like

De laatste serie die ze samen hebben gemaakt is een zwart-witte portretserie. Ik volg ze beiden al een tijdje en de mooie foto's hebben altijd een artistiek tintje waarbij mode een dikke vinger in de pap heeft.

Prachtige foto! Mooie styling. Een experiment naar aanleiding van een avondje thuis blijven. Next time, more legs, winkwink.

Het mooie van het hele verhaal is dat Harvey een self-made-man is. Het internet was zijn school en door zelfstudie heeft hij dus het niveau weten te bereiken waar hij nu op zit en wie weet wat de toekomst brengt. 

Zowel Harvey als Jaleeza zijn een mooi voorbeeld voor de Surinaamse jongeren. Want ook zij heeft als Miss hard gewerkt om haar sociale stempel te drukken, met succes! 

Supermooi typisch Surinaams/afro beeld. Wat zien deze meisjes?

Fotografie/mode-fotografie is ook kunst en dat vind ik zeker terug in het werk van deze man. 

maandag 22 december 2014

Kadootjes van Moeder Aarde

Vol tegenzin toog ik naar de Crafstmarket in de Palmentuin. Maar het was achteraf toch wel erg leuk. En ik ontdekte een leuk nieuw merk, genaamd Mother Earth's Presents. 


Brein erachter is de op Albina wonende Sheila Tjon Sie Kie. En als iemand passie heeft en vol passie kan vertellen is het Sheila wel. Erg prettig! 


Ze gebruikt verschillende soorten zaadjes waaronder maramara en morisji. Maar, en dat is het allerleukste, ze struint de Albineze stranden af op zoek naar .... Alles wat bruikbaar is! Voor de sieraden zelf maar ook als display voor de sieraden.


Het wordt allemaal verwerkt tot een aantal leuke basic accessoires die uitermate geschikt zijn voor de man en de vrouw. 


Persoonlijk vind ik de kettinkjes geweldig. Vooral die met glazen hangertjes. Maar ook de hele simpele van gepolijst hout en zwart draad. 


Ook de oorbellen zijn de moeite waard omdat ze gemaakt zijn van typisch Inheemse ingrediënten maar toch een hele eigentijds en trendy look hebben.


Ze heeft enorm veel succes gehad tijdens de Crafstmarket in de Palmentuin. Haar werk wordt nu ook te koop aangeboden in de giftshop van Zus&Zo. 

Prijzen variëren tussen de 20 srd voor oorbelletjes en 265 srd voor bijvoorbeeld een complete set voor arm, hals en oor!

woensdag 17 december 2014

Schoonheid en etniciteit

Huidskleur is nog steeds iets waar we belachelijk veel waarde aan hechten. De oude koloniale gedachte van (hoe meer richting blank) 'hoe lichter, hoe beter' word nog steeds door niemand minder dan onszelf in stand gehouden. Het is soms schokkend om te merken hoe hard men soms kan zijn anno 2014 als het op huidskleur aankomt. Als we eerlijk naar onszelf kijken, kan het ook bijna niet anders dan dat we 'resten' van die invloed hebben in onze perceptie van schoonheid en etniciteit.


Tijdens Marrondag 2014 waren we, het team van ES597, gaan scouten op Albina tijdens de festiviteiten. We hadden goede hoop maar waren toch nog ontzettend verrast over de schoonheid die er te vinden is in onze eigen achtertuin! 

Afgelopen weekend gingen we terug om met de aspiranten(Stephan, Dion, Anton, Diana en Joëlle), die nog steeds geïnteresseerd waren, te gaan 'schieten'.

Onscherpe foto. De echte komt binnenkort op de site van ES597. (V.l.n.r. Stephan, Joëlle, Dion, Diana, Anton)

Onze contactpersoon, Angele Veldman, gaf aan dat ze blij was dat de Albinese jeugd zoiets mocht meemaken. 'Je kan je niet voorstellen dat ze nog steeds te horen krijgen dat ze te zwart zijn, of dat ze anders worden behandeld om die reden.' Ik kan het me wel voorstellen, ook omdat ik in de stad mensen ken met een pikzwarte huid die zelf de gedachte hebben dat het niet mooi is of als mooi gezien word. 


Opgroeiend met datzelfde beeld, laten we elkaar geen mietje noemen!, was het ook voor mij een eye-opener om in eerste instantie gedwongen te zoeken naar schoonheid in iets wat niet altijd als schoonheid word gezien. Tijdens een van mijn eerste trips naar het binnenland, Pingpe, was ik al met stomheid geslagen door de diversiteit die er mogelijk was binnen de zwarte huid. 


Daarmee bedoel ik dat het aloude cliché van 'ze lijken allemaal op elkaar' (wat men ook zegt over Chinezen en Turken en Marokkanen) eigenlijk op Atjoni al werd vernietigd! Ik had niet verwacht dat ik midden in de jungle, op vier uren van de bewoonde wereld mensen zou tegenkomen met prachtige ogen, lichamen, kaaklijnen en die ook nog eens op de cover van een blad zouden kunnen!


Het was een moment van groei die afgelopen weekend op Albina weer een stapje verder ging en best wat emotie losmaakte bij mij. Dat heb ik natuurlijk goed verborgen...

Het contact met de jongeren was leuk. De schuchterheid waarmee ze op de eerste informatie bijeenkomst kwamen verdween al gauw tijdens de fotoshoots toen ze zagen hoe mooi ze werden vastgelegd. En men bleek meer openminded dan in de stad! 


Daar waar men soms nog zegt dat modellenwerk voor homo's is(belachelijke en achterlijke denkwijze), bleken de heren van Albina bijvoorbeeld geen moeite te hebben met een laag make-up voor de foto's. Ze zagen het als fun maar ook als iets dat geen invloed had op hun mannelijkheid. Props voor dat toch!


Uiteindelijk bleek het een echt ontzettend leuke ploeg te zijn waarbij Dion de verrassing van de dag was. Niet alleen door zijn poses maar ook door zijn humor. Allemaal hebben ze het goed gedaan en het is vol ongeduld wachten tot we weer met deze ploeg aan de slag kunnen! 

 Some Fun Shots:







Tropin Ressort, Papatam, Albina

Albina is niet echt populair meer als recreatiebestemming. Het is momenteel een plek waar men alleen komt als men op doorreis is naar Galibi of 'de Franse Kant'. 


Abandu Adam is de eigenaar van het Tropin Ressort te Papatam, op vijf minuten rijden van Albina. Adam is een echte levensgenieter die van zijn natje en droogje houdt. "Wat vind je van het ressort?", vraagt hij meerdere malen. 


Hij wil dat alles goed gaat en dat zijn gasten het naar hun zin hebben. Niet voor financieel gewin, hoewel dat zeker mee zal spelen, maar omdat hij Albina en haar bewoners weer positief op de kaart wil zetten. 


Grootse plannen zijn er en die wil hij samen met Angele Veldman en Winston Gard(nieuwe manager van het ressort, afkomstig van Overbridge) realiseren.


Het ressort is op een vrij uitgebreid terrein met drie losse panden waar de ruime kamers in zijn gevestigd. Bij de keuken en bar, aan het water, is er ook een Chinese supermarkt. Ondanks dat de uitstraling er vredig is staan er heel de dag twee bewakers voor de deur van de supermarkt. 

Best work view ever!

De rest van het terrein is bewakervrij maar de politie is er opvallend vaak aanwezig, ook omdat ze er komen eten. Meerdere vliegen in een klap dus!

Het gebouw had twee van zulke gangen met elk acht schone beestjesvrije kamers met airco.

De kamers zijn ruim en verdeeld in de A en B klasse. Opvallend is dat de B klasse de duurdere en meer luxe kamers zijn.  De A klasse kost 100 srd per nacht, de B klasse 150. Beiden zijn voorzien van airco en eigen douche en toilet, en twee persoonsbedden! 

Degelijke tweepersoonsbedden

Pakketje met washandje, handdoek en Jomi Producten!

De prijzen zijn exclusief ontbijt maar kan a la carte besteld worden. Vanaf vroeg in de ochtend zijn er echter al warme maaltijden te verkrijgen omdat men daar in het gebied meer behoefte aan heeft dan een broodje!

Het a la carte ontbijt

Op aanvraag zijn er dagtochten mogelijk naar Bigi Ston en diverse lokaties aan de Marowijnerivier, de Franse kant natuurlijk en ook een mooi Frans eiland waar vroeger de lepra patiënten werden gestuurd.

Een gestrande boot omgeturnd tot verblijf. Zelfde eigenaar als het Greenheart Hotel

Het bezoek was kort maar Albina heeft er zo wel een mooi plekje bij. Gedurende het tweedaagse bezoek werd er hard gewerkt aan het verbeteren van de accomodaties en de service. 

Pepita is een kut die het nodig vond met een stift te kladden op een bed....
Je kan de sporen van het proberen weg te wassen wel zien maar Pepita was standvastig en liet ook haar nummer achter, de trol! 😝

Zo heeft Adam zelf een bron aangeboord zodat er stromend water is op het ressort. Er word nog wel geadviseerd niet uit de kraan te drinken omdat nog niet alles gecontroleerd is. Douchen was er echter heerlijk! Binnenkort mag ik weer langs om verslag te gaan doen van de bezienswaardigheden. Keep you posted!

Early morning enjoying the view!









zaterdag 13 december 2014

Soms

Soms denk ik 'is dit alles?!'


Soms denk ik dat in de zoektocht naar de zin van dat alles, we het onszelf alleen maar moeilijker maken


Soms vind ik alle mensen stom


Soms vind ik mezelf stom.


Soms snap ik het


Soms weet ik dat het simpel is


Soms wil ik niet meer


Soms wil ik niets meer


Soms wil ik alles


Soms wil ik niets


Altijd wil ik zijn




vrijdag 5 december 2014

Paddenstoelen

Als kind tekende ik ze best vaak. Omdat ik erover gelezen had in verschillende kinderboeken. Het idee dat er kaboutertjes in woonden, vond ik helemaal geweldig. De Smurfen? Ja, mang! Champignons? Heerlijk! Dagoe Jesi? Ook lekker maar de puffies zijn minder fijn!


Al eerder ontdekte ik paddenstoelen in de Surinaamse jungle. Ik was de eerste verbaasd maar tijdens mijn bezoek aan de Raleighvallen ook weer. Wat een diversiteit!


Als een gek maakte ik foto's van ze. Of ik zo van paddestoelen hield, vroeg iemand uit de groep. Niet echt ofzo maar ik vind gewoon leven op zich mooi. Nog mooier vind ik dat het in allerlei vormen en maten komt, de diversiteit is prachtig! 


Helaas weten de gidsen niet zoveel over de paddestoelen en zeggen ze alleen dat ze niet aangeraakt mogen worden. Eetbaar? Giftig? Niet bekend. Het blijft echter wel mooi om te zien.




Dit oranje exemplaar is een beauty. Qua kleur dan. Want het ziet er best ranzig uit!





De kleuren! 




Alleen van deze wist onze gids, een local, te vertellen dat het de Tafelpaddenstoek was en bijzonder giftig.


Een gezwel lijkt het wel!




Een nieuwe soort, de PET-fles, in het Raleighvallen Natuurreservaat. Prachtig verscholen onder de gevallen bladeren maar toch gevonden!